Co oznacza mieć się dobrze na końcu świata? Gdy świat wdziera nam się do miejsc, do których miał przecież nigdy nie uzyskać dostępu. Ściśle strzeżony porządek nowoczesności, gdzie wszystko ma swoje wyznaczone miejsce, gdzie każde pytanie ma klarowną odpowiedź, gdzie nic się nie przelewa, nie pląta i nie lepi, zostaje przejęty przez skandaliczne nieścisłości. Ten antyseptyczny świat klarownych gra-nic staje się niemożliwością, obietnicą nie do spełnienia na planecie przez konta-minację. Jesteśmy efektem serii kolizji
i erupcji, produktem rozwiązłości życia spragnionego dotyku i zatracenia się
w inności. Dzisiejsza rzeczywistość prosi nas o zmianę formy, przepoczwarzenie, wykształcenia metaforycznych macek, skrzeli i korzeni, by dotknąć siebie i świat na nowo.
Nasza kultura ugrzęzła w stadium larwy, etapie zdefiniowanym przez niepohamowany apetyt, ekstrakcję i skupienie na
własnych potrzebach kosztem innych. Systemy polityczno-społeczne, w którym funkcjonujemy, utrzymuje nas w tym sta-dium, nieustannie wmawiając nam, że nie ma alternatywy, Napęczniałe od uciech lat larwicznych wiemy jednak, że inne możli-wości są wpisane w terytoria naszych ciał. Zaczynamy odczuwać pragnienie prze-miany, porzucenia starej formy na rzecz czegoś, co jednocześnie nieznane i kuszą-ce. Nasze ciała domagają się nowego kształtu, nowej choreografii, nowej kos-mologii. Przepoczwarzyć się znaczy dać się wchłonąć światu, od którego nie ma ucieczki oraz spotkać się z potwornością 
i mackowatością naszego kruchego ucie-leśnienia. Przepoczwarzyć znaczy zdecentralizować ludzki podmiot, uczynić go częścią większej, buzującej różnorodnością form sprawczości planetarnej wspólnoty.

Tekst kuratorski: Dominika Wasilewska