Obraz powstał pod wpływem filmu Suspiria reż. Dario Argento (1977), W tym ekspresjonistycznym horrorze, bohaterka znajduje się w domu będącym w mocy wiedźm i złych sił. Hiperestetyzm scenografii i psychodeliczne kolory determinują stany psychiczne bohaterów jak i przyszłe wydarzenia. Szmaragd przypomina o obecności magii, jednak to czerwień zwiastuje nadejście złych mocy w pełnej sile. Istotnym motywem pojawiającym się w filmie są drzwi przez które przechodzi bohaterka, są to swego rodzaju portale między światem racjonalnym a światem okultyzmu i czarów.
Za szmaragdowym portalem rozpościera się świat dziwności, tytułowe Dzikie Krainy. Przestrzeń pulsuje czerwienią, która równocześnie fascynuje i zwiastuje niebezpieczeństwo. Niepokojące, organiczne kształty wybujałych grzybów-fallusów i płonący horyzont budzą lęk i odrazę, ale też fascynację tym co niesamowite, tajemnicze i potencjalnie groźne. W tej dziwnej scenerii widzę siebie jako bohaterkę baśni — jeśli chcę się uwolnić z zaklętego chłodu szmaragdu, jedyna droga prowadzi przez Dzikie Krainy, gdzie muszę zmierzyć się z psychodelicznym światem czających się niebezpieczeństw i kapryśnych mocy.